Ερωταίρι μου
Είναι αυτή η ανυπομονησία, την θυμάμαι σαν τώρα, που δεν ξέρεις αν θα προλάβεις να ζήσεις το απόλυτο, ξέρεις πως σε περιμένει αλλά λες κι αν μέχρι τότε αλλάξει ο καιρός, το γυρίσει βοριάς, στο κόκκινο μποφορ και βάλει απαγορευτικό(??) και ποιος τα βάζει μετά με τη φύση.. είναι και Αύγουστος έχει και μελτέμια.. Εντάξει το βλέπω το νησί εκεί είναι, αν γυρίσεις το κεφάλι 80 μοίρες προς τα αριστερά ενώ στέκεσαι στην άκρη της αυλής, το βλέπεις. Αν έχει και καθαρή ατμόσφαιρα, το βράδυ, βλέπεις και το ένα και μοναδικό φωτάκι!
Και είναι αυτό που δεν μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια και ονειρεύεσαι στον ξύπνιο σου και κάνεις σενάρια.. και είναι εκείνη η βραδιά που η "Μεγάλη Χίμαιρα" ακουγόταν πάνω κάτω και στους δύο ορόφους, βλέπεις τους χωρίζει ένα ξύλινο πάτωμα.. κι αυτό το σπίτι πόσες αναμνήσεις θα έχει..
Η "Μεγάλη Χίμαιρα" λοιπόν, σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις στο έπακρο την παρανομία, το ανεκπλήρωτο, σαν να είσαι στη Σύρα στο Πισκοπειό, σαν να είσαι η Μαρίνα και τελικά πόσο έρωτα αξίζει ο καθένας μας στη ζωή του?
Μόνο έρωτα κι ας είναι να πέσει να σε πλακώσει και να πάψει η επικοινωνία σου με τον κόσμο και να κάνεις του κεφαλιού σου ή μάλλον της ψυχής σου και να μην λογαριάζεις πόνο. Ο πόνος είναι το ωραίο στον έρωτα.
Την "Μεγάλη Χίμαιρα" την διαβάσαμε και στη θάλασσα, απ'τη Νότια πλευρά του νησιού. Από εκεί δηλαδή που βλέπεις το άλλο νησί.. φορούσαμε και τα καπέλα μας τα ψάθινα και ήταν η ώρα που πέφτει ο ήλιος, στο μυαλό μου το χρώμα είναι πορτοκαλί.. και ήμασταν και οι τέσσερις ταξιδεμένες. Που να ήξερα πως το νησί ήταν τόσο κοντά.. αν είχα ναυαγήσει θα το έβγαζα κολύμπι μέχρι εκεί?? και γιατί δεν έφευγα νωρίτερα αφού τόσο ήθελα να πάω.. αφού δεν κοιμόμουν τα βράδια.
Γιατί προσμονή είναι ο έρωτας.
Απόσπασμα από τη "Μεγάλη Χίμαιρα"
"Οι μέρες του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου είναι θερμές, καφτερές, γεμάτες τυφλωτικό ήλιο, φως αδυσώπητο. Ο μπάτης δεν κατορθώνει ούτε να ρυτιδώσει τη θάλασσα. Τα μελτέμια δεν έχουν δύναμη ν’ απλώσουν τα φτερά τους. Τη νύχτα αναδίνονται απ’ το πέλαγο οσμές αρμυρές, ανασαιμιές ασάλευτου νερού, που θυμίζουν ιδρώτες οργασμού. Τα βράχια του νησιού αναβρύζουν την πύρη της μέρας, τυραννώντας τα πλεμόνια και τα νεύρα. Κάτω στην πολιτεία, το γλέντι ξεσπάει με τραγούδι, χορό, μεράκι, καημό κι έρωτα. Τρέχει το κρασί γεννώντας παθιασμένη δυσθυμία κι όχι ανάλαφρο κέφι. Τα κορμιά σμίγουν σε παράταιρα αγκαλιάσματα. Βράζουν οι ψυχές. Η ζωή, στο διάβα της, παρασέρνει το άβουλο ανθρώπινο κοπάδι, το εξουθενωμένο απ’ την οργή, τη ζήλεια και το πάθος. Και το φεγγάρι φωτίζει τη νεκρή θάλασσα, τον πυρωμένο βράχο και την ηδονόφιλη πολιτεία με τις ψυχρές αχτίδες του, σαν μια πελώρια ειρωνία του γλαυκού ουρανού προς τη χρυσογάλανη γη.
Και είναι αυτό που δεν μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια και ονειρεύεσαι στον ξύπνιο σου και κάνεις σενάρια.. και είναι εκείνη η βραδιά που η "Μεγάλη Χίμαιρα" ακουγόταν πάνω κάτω και στους δύο ορόφους, βλέπεις τους χωρίζει ένα ξύλινο πάτωμα.. κι αυτό το σπίτι πόσες αναμνήσεις θα έχει..
Η "Μεγάλη Χίμαιρα" λοιπόν, σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις στο έπακρο την παρανομία, το ανεκπλήρωτο, σαν να είσαι στη Σύρα στο Πισκοπειό, σαν να είσαι η Μαρίνα και τελικά πόσο έρωτα αξίζει ο καθένας μας στη ζωή του?
Μόνο έρωτα κι ας είναι να πέσει να σε πλακώσει και να πάψει η επικοινωνία σου με τον κόσμο και να κάνεις του κεφαλιού σου ή μάλλον της ψυχής σου και να μην λογαριάζεις πόνο. Ο πόνος είναι το ωραίο στον έρωτα.
Την "Μεγάλη Χίμαιρα" την διαβάσαμε και στη θάλασσα, απ'τη Νότια πλευρά του νησιού. Από εκεί δηλαδή που βλέπεις το άλλο νησί.. φορούσαμε και τα καπέλα μας τα ψάθινα και ήταν η ώρα που πέφτει ο ήλιος, στο μυαλό μου το χρώμα είναι πορτοκαλί.. και ήμασταν και οι τέσσερις ταξιδεμένες. Που να ήξερα πως το νησί ήταν τόσο κοντά.. αν είχα ναυαγήσει θα το έβγαζα κολύμπι μέχρι εκεί?? και γιατί δεν έφευγα νωρίτερα αφού τόσο ήθελα να πάω.. αφού δεν κοιμόμουν τα βράδια.
Γιατί προσμονή είναι ο έρωτας.
Απόσπασμα από τη "Μεγάλη Χίμαιρα"
"Οι μέρες του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου είναι θερμές, καφτερές, γεμάτες τυφλωτικό ήλιο, φως αδυσώπητο. Ο μπάτης δεν κατορθώνει ούτε να ρυτιδώσει τη θάλασσα. Τα μελτέμια δεν έχουν δύναμη ν’ απλώσουν τα φτερά τους. Τη νύχτα αναδίνονται απ’ το πέλαγο οσμές αρμυρές, ανασαιμιές ασάλευτου νερού, που θυμίζουν ιδρώτες οργασμού. Τα βράχια του νησιού αναβρύζουν την πύρη της μέρας, τυραννώντας τα πλεμόνια και τα νεύρα. Κάτω στην πολιτεία, το γλέντι ξεσπάει με τραγούδι, χορό, μεράκι, καημό κι έρωτα. Τρέχει το κρασί γεννώντας παθιασμένη δυσθυμία κι όχι ανάλαφρο κέφι. Τα κορμιά σμίγουν σε παράταιρα αγκαλιάσματα. Βράζουν οι ψυχές. Η ζωή, στο διάβα της, παρασέρνει το άβουλο ανθρώπινο κοπάδι, το εξουθενωμένο απ’ την οργή, τη ζήλεια και το πάθος. Και το φεγγάρι φωτίζει τη νεκρή θάλασσα, τον πυρωμένο βράχο και την ηδονόφιλη πολιτεία με τις ψυχρές αχτίδες του, σαν μια πελώρια ειρωνία του γλαυκού ουρανού προς τη χρυσογάλανη γη.
Είναι το καλοκαίρι…
Για τη Μαρίνα το κρεβάτι είναι πλατύ, η νύχτα ατελείωτη."
και τα επόμενα βράδια ατέλειωτα ήταν. Η "Μεγάλη Χίμαιρα" είχε τελειώσει η Σύρος θα ήταν ξανά ήσυχη στη συνείδηση μας, η λαχτάρα μεγάλωσε πήρε μορφή, την έβλεπα κάθε πρωί και έτρεχα στη θάλασσα να λυτρωθώ!
Δεν είχα κρεβάτι και η νύχτα ήταν τόσο ελεύθερη.
Γιατί ελευθερία είναι ο έρωτας και εμείς οι δέσμιοι του..
Τελικά δεν είχε απαγορευτικό, ούτε μελτέμια. Είχε μόνο έρωτες.
Υ.Γ: Μια μέρα του Ιουλίου στο αυτοκίνητο ακούγαμε Tom Waits, δεν έχουμε μεγαλώσει από τότε.. κάναμε κοπάνα από τις συμβάσεις εκείνη την ημέρα..
Σ.
facebook / instagram
Δεν είχα κρεβάτι και η νύχτα ήταν τόσο ελεύθερη.
Γιατί ελευθερία είναι ο έρωτας και εμείς οι δέσμιοι του..
Τελικά δεν είχε απαγορευτικό, ούτε μελτέμια. Είχε μόνο έρωτες.
Υ.Γ: Μια μέρα του Ιουλίου στο αυτοκίνητο ακούγαμε Tom Waits, δεν έχουμε μεγαλώσει από τότε.. κάναμε κοπάνα από τις συμβάσεις εκείνη την ημέρα..
Σ.
facebook / instagram