21.11.12

μέρα γενεθλίων

Βγήκα χθες, μετά από πολύ καιρό, με την αδερφή μου για ποτό οι δυο μας.. ωραίο δώρο!
σήμερα το πρωί που ξύπνησα μου είχε στείλει αυτό.. ωραίο δώρο!!
τα κάλυψε όλα.. 
Με συγκίνησε πολύ.

Μόνο η Νατάσα θα μπορούσε να το βρει και να μου το στείλει..
μέρα γενεθλίων.. (και μόνο η Νατάσα θα μπορούσε να γράψει κάτι αντίστοιχο)..

το κείμενο..


"Ξεχάσαμε το θαυμαστικό!

Πώς τό'πε ο Λουκάς; Γεμίσαμε ερωτηματικά και ξεχάσαμε τα θαυμαστικά! Κι αν έχει τέτοια η ζωή!... Άκου την ιστορία.

Μπήκα όπως μπαίνω μια ζωή. Φουριόζα για να ξεμπερδεύω. Χαμογέλασα ως συνήθως με τον διάλογο του λουτήρα και τα αστεία υποκοριστικά του «Θα λούσουμε τα μαλλάκια σας; Kρεμούλα βάζετε; Ένα λεπτάκι για την πετσετούλα. Είναι καλό το νεράκι;». Μετά μια ντάνα περιοδικά προσγειώθηκε μπροστά μου για να διαλέξω. Η Μενεγάκη σ΄όλες τις στάσεις και μέσα άγνωστοι-διάσημοι…Σαν ξεπουπουλιασμένες κότες στα χρόνια της κρίσης. Προχώραγα και απέρριπτα το ένα μετά το άλλο. Κοντοστάθηκα σε ένα αγαπημένο ανδρικό. Γεια σου, Κώστα Καββαθά. Συνέχισα. Στο τέλος είπα ένα «δε βαριέσαι» και ξεφύλλιζα το πιο πολυσέλιδο. Ενώ συγχρόνως σκεφτόμουν «πόσες σελίδες χρειάζεσαι για να μη γράφεις τελικά τίποτα!». Ωστόσο σε μια συνέντευξη κοντοστάθηκα. Διάβαζα. Απορροφήθηκα. Μ΄άρεσε. Συνέχισα διψασμένη και στην άλλη σελίδα. Και με το που έφτασα στην τελευταία πρόταση είδα σκισμένο ένα τόσο δα κομματάκι που θα είχε ουσία. Πτου! Ποια γαϊδούρα το έκοψε; Ήταν η πρώτη σκέψη και αμέσως μετά «Το έχεις κάνει και συ παραδέξου το!».

Δυο μέρες μετά πήγα να πιω καφεδάκι με την κόρη μου. Μιλούσαμε, γελούσαμε, κατά καιρούς διακόπταμε για να χαζέψουμε και την εγγόνα μου Εριέττα, όταν ξαφνικά η Λίλα άνοιξε την τσάντα της και είπε «Α! Διάβασα κάτι που νομίζω θα σου άρεσε» και μου έδωσε ένα τόσο δα χαρτάκι από κομμένο άτεχνα περιοδικό. Το κράτησα. Ψιλοδιάβασα. Μαρμάρωσα «Είχες πάει σ΄εκείνο το κομμωτήριο; Από κει το έκοψες;» τη ρώτησα έκπληκτη. Ήταν η σειρά της να μείνει μάρμαρο! Μετά την αγκάλιασα σφιχτά. Καιρό είχα! Και τη φίλησα πολλές πολλές φορές. Πολλές σας λέω! Ξαναθυμήθηκα τη ζεστασιά της αγκαλιάς της…Έτσι καθώς σ΄ένα δευτερόλεπτο μου αποκαλύφθηκε ζωή ολόκληρη στα μάτια μου. Το στατιστικό απειροελάχιστο! Έτσι δεν ήρθαμε σε τούτο το ταξίδι; Ως στατιστικό απειροελάχιστο. Κομμάτια να ψάχνουν αενάως για άλλα κομμάτια. Κουμπιά ν΄αναζητούν κουμπότρυπες. Να δένει το ένα με το άλλο. Προσδιορισμένα απροσδιόριστα. Ίδια αντίθετα. Έλλειψη με έλλειψη. Πόνος με πόνος. Ένστικτο με ένστικτο. Γέλιο με γέλιο. Πληγή με πληγή. Ζωή! Κι έτσι όπως με πήρε το θαυμαστικό στο κατόπι…Είπα σήμερα, ημέρα γενεθλίων μου, ν΄αφιερώσω ετούτο το κείμενο στους δικούς μου «σημαντικούς». Σε όλα τα «εσένα» από το «Όταν έχω εσένα». Θα μπορούσα να γράψω σελίδες! Πώς γράφουν οι γριές χαρτί ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ. Άνθρωποι ευχέλαιο της ζωής μου. Και θα έγραφα, θα έγραφα…Ονόματα σημαντικών δίπλα μου και άλλων τόσων λίγο πιο μακριά αλλά κοντά μου…Κι αυτοί δίπλα μου! Συγγραφείς βιβλίων, ποιητές, συνθέτες, μουσικές, κινηματογραφικά έργα, όπερες, άνθρωποι που μαρκάρισαν τόπους, γεύσεις, μυρουδιές, λέξεις, ματιές, στιγμές, τσακ! Αιώνια τσακ!… Ταλαντούχους. Εμμένω στον διαχωρισμό. Άνθρωποι που έχουν ταλέντο ζωής ή όχι. Τους πρώτους ακούραστα ψάχνει η ψυχή μου. Όλοι εν δυνάμει «καλλιτέχνες». Τέχνη η ζωή. Κι αν θέλετε κι ένα συμπέρασμα μετά από 51 χρόνια….Τέχνη είναι το όπλο των ανθρώπων που δεν αντέχουν να γίνουν κακοί.

Επιτρέψτε μου λοιπόν… Ημέρα γενεθλίων. Ένα θαυμαστικό! Σ΄όλα τα θαυμαστά! Ουυυυυυ πόσα υπάρχουν!" 

κι εγώ θα επαναλάβω.. και θα "boldάρω".."Είπα σήμερα, ημέρα γενεθλίων μου, ν΄αφιερώσω ετούτο το κείμενο στους δικούς μου «σημαντικούς». Σε όλα τα «εσένα» από το «Όταν έχω εσένα»."

Αγαπάμε Ρέα Βιτάλη
ένα θαυμαστικό.

Σ.
facebook / instagram